Ik ben er intussen wel van overtuigd dat mijn relatie met @ een kosmische relatie is en hij is hoogstwaarschijnlijk, zoals eerder al voorspeld, ook mijn Tweelingziel. Hij is daar niet zo van overtuigd, maar dat mag, dat hoort er bij in dit stadium, waarop we de dingen nog niet op eenzelfde niveau kunnen ervaren.
Er is echter steeds een tenniswedstrijd in mijn brein gaande, waarbij ik soms heel goed op dat kosmische niveau kan blijven en vanuit onthechtheid en zuivere Liefde kan reageren én aan de andere kant is daar die energie vanuit emotie, in de vorm van oude concepten en overtuigingen. Meer vanuit een dualistische modus. Zinnen als: “Als jij dat doet dan…..!” of: “Jij doet dingen die mij pijn doen!” Er zijn zelfs tendensen tot ‘straf’, hetgeen ik zeker niet wil, want daar ligt een kwetsbare plek bij @. Ik voel me dan als een tolletje in het rond gedraaid en wordt misselijk van mijn eigen wervelingen. Ik voel dat het niet goed is wat ik op zo’n moment aan het doen ben en ik weet dat ik in de verkeerde concepten zit, maar als ik het probeer om te draaien, dan wil die kosmische lijn niet tot me komen, althans niet op het niveau waarop ik dat wil voelen en beleven om van daaruit zuiver te kunnen reageren. Waar zit dat verschil? Ik voel het heel duidelijk, maar de uitvoering is zo moeilijk omdat het steeds de neiging heeft om terug te springen naar die oude overtuigingen waarin ik nu al 70 jaar mee ben besmet. Dat is natuurlijk logisch want water, en dus ook gevoel, zoekt de gemakkelijkste route om te stromen en dat is in de bedding van het verleden. Ik zie die worsteling ook bij mijn tweelingzielgenoten die ik op de sociale media tegenkom.
Een van de beginregels is, denk ik: Je kunt een ander nooit veranderen, je kunt alleen iets aan jezelf doen. Maar er is meer en dat ligt vooral op het vlak van inzien, of voelen wat een tweelingzielrelatie nu werkelijk is. Waar en hoe speelt het drama, in de zin van ‘handeling’ zich af?1* Dat speelt zich, naar mijn mening, af in de evolutie van de twee zielen die eens uit hun eenheid zijn verdreven en daarna gescheiden hun weg moesten vervolgen. Ze kunnen ze op de een of andere manier elkaar weer tegenkomen en het blijkt dat velen dit nu mogen ervaren. Beiden hebben sindsdien een eigen weg afgelegd, voor welke (kosmische of aardse) reden dan ook. Ze zijn elkaar min of meer ontgroeid. Een hypothese hierover van mij is dat we zijn gescheiden om op de twee afzonderlijke lagen bij te leren en te groeien om er uiteindelijk de evolutie van de wereld mee te dienen en dat naar een hoger plan te trekken. Daar zijn vele levens voor nodig, een ontelbaar aantal. Bij veel van die levens kwamen de aparte zielen elkaar niet eens tegen, of herkenden de speciale band niet. De tijd was nog niet rijp, ze waren nog niet toe aan ontmoeting. De reis door de levens moet voltooid zijn en de lessen geleerd, willen de twee delen weer kunnen opgaan in elkaar en opstijgen als een nieuwe eenheid om nooit weer terug te keren, omdat alles nu volledig is afgerond en geïntegreerd. Als we elkaar dus op dit moment, in dit leven, tegen komen en er ‘herkenning’ plaats vindt, al is het alleen maar dat die mens iets raakt bij de ander, dan is daar een moment om stil te staan en te ervaren, te voelen wat bij de een en wat bij de ander hoort. Dat lijkt in eerste instantie nog een afzonderlijk leerproces. Er zijn echter ook sterke emoties bij wat verbindt, wat herkenbaar is in die ander, daar waar we elkaar als gelijke ervaren. De twee blauwdrukken worden weer op elkaar gelegd en een gevoel van gelijkheid is onontkoombaar. Dat wordt bewust, maar meestal vooralsnog onbewust ervaren. De levens lijken al ver gevorderd in het karmisch proces en dit lijkt toe te groeien naar een samengaan waarbij geen nieuw gezamenlijk karma mag worden toegevoegd. Zodra dat dreigt te gebeuren wordt er iets in werking gezet om de twee weer van elkaar te scheiden. Hoe dat gebeurt is een raadsel, er lijkt een soort kosmische regisseur te zijn die er lijntjes in aantrekt of laat vieren. Veel horen we over aantrekken en afstoten, de chaser en de runner, bindingsangst en verlatingsangst. Woorden die er aan geplakt lijken te worden om het op aards niveau een beetje te kunnen begrijpen.
Ik heb hier al jaren een tekst aan de wand hangen met woorden die mij telkens weer raken en die voor mij met bovenstaande te maken hebben. Vooral de laatste zin treft mij steeds weer.
‘They stay in our lives for a while, leave footprints on our hearts,
and we are never, ever the same’
Ik kan deze tekst voor vele mensen die op mijn pad zijn gekomen van toepassing laten zijn, maar het sterkst is dat met de zielen die ons het meest nabij zijn. De Soulmates, waarvan er meerdere langskomen in ons leven, maar met name de Tweelingziel die in sommige levens ineens binnenstapt en ons hart meer dan beroert.
Some people
Some people come into our lives
and quickly go.
Some move our souls to dance.
They awaken us to new
understanding
with the passing whisper of their
wisdom.
Some people make the sky more
beautiful to gaze upon.
They stay in our lives for a while,
leave footprints on our hearts,
and we are never,
ever the same.
Iedereen die dit heeft meegemaakt herkent het en vele mensen hebben deze tekst aan mijn muur al gefotografeerd, of als word-document opgestuurd of uitgeprint gekregen.
De beroering, het geraakt worden is essentieel in mijn ogen en dat gebeurt ook met beelden op TV, woorden die iemand uitspreekt, emoties die mensen laten zien, teksten die je leest, muziek die je hoort en met meerdere prikkels die langs komen Altijd weer, wanneer het hart geraakt wordt, zit daar een kosmische betekenis aan, een link naar iets dat boven jezelf uitstijgt, althans in mijn beleving! Het komt niet alleen binnen, maar vibreert, stroomt door mijn wezen heen en blijft hangen in mijn cellen. Ik zei al, dat is niet alleen met de Tweelingziel, maar ook met Soulmates en het lijkt er op dat we juist met die mensen een tijdje (in meerdere levens) mogen oefenen. Het zijn vaak heel goede vrienden of mensen waarmee we een korte of langdurig, al dan niet seksuele, relatie hebben (gehad). Die horen er allemaal bij en mogelijk zijn ze heftiger, en meer in aantal, in het leven dat we onze Tweelingziel voor de laatste, afrondende, fasen mogen tegenkomen. Ik heb een aantal van deze relaties gehad en van een ervan dacht ik zelfs dat hij mijn Tweelingziel zou zijn. Dat was ruim twintig jaar geleden en vlak erna kwam ik @ weer tegen en had toen alleen maar door dat hij toch wel heel veel voor mij betekende. Door die andere, vermeende, tweelingrelatie ben ik me wel gaan verdiepen in het fenomeen tweelingzielen en heb daar nu profijt van. Ik werd a.h.w. voorbereid. Het lijkt er op dat het leven zelf mij klaar heeft gemaakt om dit proces écht aan te gaan.
Nou, ik zit er nu midden in (2019/2020) en ondanks dat ik me er al in verdiept had, kwam het toch als een soort blikseminslag bij heldere hemel en is zó intens dat mijn systeem het soms écht niet aankon en ik er uit weg wilde lopen. Daar komen de runners vandaan, lijkt me, de emoties worden dan te groot voor het organisme van dat moment, het kan het nog niet aan. Ik heb ooit ook eens een visioen mogen ervaren van een enorm Liefdesgevoel en dat was zo overweldigend dat ik dat direct weer afsloot. Die Liefde met een hele grote hoofdletter L, in zijn volle hoedanigheid, is voor ons mensen op dit moment niet behapbaar. Dat was een duidelijke les voor mij en ik was wel dankbaar dat ik dit aangereikt had gekregen. Bij de derde en nu laatste ontmoeting in 2019, 33 jaar na onze eerste ontmoeting, was ik ook zo bang hem weer kwijt te raken, want dat was al twee maal gebeurd, en daar komt de chaser om de hoek kijken. Dat achternalopen en controle willen houden, gebeurde mij overigens meer dan de neiging om weg te lopen, alhoewel die ook vaak genoeg aanwezig was en is, uit zelfbehoud, want het wordt me soms té veel! Dat enorme gevoel van Liefde voor hem, het overspoelde me weer en dat gebeurt nog steeds regelmatig. Hier gaat het dan mis. Ik besef nu dat het een proces van afleren en afstemmen is.
Liefde, we kennen het allemaal, we zijn er mee opgegroeid, door sprookjes over de prins op het witte paard, de romans die we gelezen hebben en de films die een imago van ‘feel good movies’ hadden. De puberale verliefdheden die dat heerlijke gevoel bij me los maakte en waarin ik wilde blijven zweven. Zeker bij de vrouwen onder ons en bij mannen lijkt het toch wat anders te gaan, maar ook zij zijn besmet met het aardse virus van liefde. Het is ons oefenterrein.
Op persoonlijk vlak lijkt het wel of mijn leven mij heeft voorbereid op vooral die liefde ‘op en met afstand’, waar de kosmische liefde ook aan grenst. Tussen mijn 4e en mijn 6e jaar was mijn vader buiten beeld omdat hij in een ver buitenland werkte en dus ook woonde. Voor mij afwezig. Dat is een belangrijke leeftijd voor de beeldvorming bij een meisje in relatie tot hun vader en later de mannen in hun leven. Op mijn 13e werd ik verliefd op een jongen op de HBS en zonder dat we elkaar ooit hebben aangeraakt, ben ik in een platonische verliefdheid beland, die een jaar duurde en Hans, zo heette hij, heeft het waarschijnlijk nooit geweten. Vorig jaar zag ik hem op TV en bleek hij een hoge functie bij een van de kerncentrale te hebben bekleed, hij was destijds op de HBS al een soort nerd, alhoewel we dat woord toen nog niet kenden. In mijn 30er jaren heb ik een man uit GB ontmoet en dat was ook weer zo’n onmogelijke liefde, die vooral op afstand gevoeld mocht worden, hij was getrouwd en ik ook. Terugkijkend zie ik drie belangrijke mannen waarbij de liefde een afstandsbediening nodig had. Bij de ontmoeting van een Tweelingziel blijkt dat, die symbolische afstandsbediening, een hanteerbaar instrument te zijn dat helpt om vooral dat stukje overbrugging tot stand te kunnen brengen. Ik voel op afstand heel vaak waar de ander mee bezig is, of in ieder geval het gevoel, soms de sfeer waarin hij zit. Ook voel ik regelmatig dat ik uit contact ben en voel me afgesloten, een oude wond breekt open en ik voel me verbannen, aan de kant gezet, er niet meer bij horen. Een oud trauma. Door mij in het leven zo vaak op afstand te hebben willen verbinden lijkt er toch een vermogen op dat gebied bij mij ontwikkeld te zijn en dat is nu een grote hulp. Mooi, zoals het leven gebeurtenissen inbouwt om voorbereid te zijn op de dingen die de ziel wil gaan meemaken. Ik heb dat bij anderen ook waargenomen en als astrologe is dat natuurlijk fantastisch materiaal om samen te zoeken naar de kapstokken die een soort rode evolutionaire draad vormen in dat wat de bedoeling is van de ziel. Dat bewust worden is een enorme kosmische groei.
Ik moet terug naar wat ik wil vertellen over die aardse verwerkelijking van de relatie met de Tweelingziel. Je wilt al gauw alles invullen zoals het in concept aanwezig is, dat heerlijke gevoel, het één worden door een seksuele verbinding, maar ook samen slapen, samen leven, samen op vakantie gaan en bij familie en vrienden op bezoek, alles dat bij een relatie hoort, zoals ik dat geleerd heb. Wij zijn toch één. Nou daar gaat het fout, want eigenlijk hoeven we samen niets meer aan te gaan, wij horen al bij elkaar, dat is niet, nooit, meer te verbreken. Er ligt echter bij beiden nog wel iets dat moet worden afgerond en ik heb mij er regelmatig op betrapt om dat vooral bij die ander te willen veranderen. FOUT, helemaal fout! Het is ZIJN stuk wat hij helemaal los van mij moet afhandelen. Daar moet ik uit blijven en onderstreep dat maar dubbel als opdracht! Ik zie bijvoorbeeld met leden ogen aan hoe mijn TZ een relatie in stand houdt die alleen gebaseerd is op leugens, op niet vertelde waarheden en op vermeende gevoelens die echter voor hen héél écht zijn. Hij zegt en voelt dit echt ook zo en verwoordt: ik houd van haar! Natuurlijk is dat AU in mijn oren, want ik ben toch de enige die op het hoogste niveau van hem kan houden, arrogant als ik ben. Ik zie hem lijden, hij die het zo belangrijk vindt om vrijheid in zijn leven te hebben om te gaan te staan waar hij wil en dan zo’n ‘trut’ (zij zal vast een hele lieve vrouw zijn hoor) die hem echt alle vrijheid onthoudt en waarbij het in een
paniekaanval schiet als zij maar een stap in onze richting maakt als wij bij elkaar zijn. Hij laat dat allemaal gebeuren en daar ligt ook de heling! Alleen bij hem! Van de buitenkant, vanuit oude concepten, helemaal te begrijpen dat ik zo reageer, want dat is mij aangeleerd in die boeken, films en door de mensen uit mijn omgeving. Maar vanuit kosmisch relateren en afhandelen (drama) van karma is het iets waar je eigenlijk alleen maar vanuit een afstand kunt en mag waarnemen. Ik sta erbij en ik kijk er naar! Mijn God, wat is dat moeilijk en welke drempels moet ik nemen om dat ook met mijn hart zo te voelen en er rust bij te vinden. Het is echt van hoge kwaliteit als je dat kunt. Daar mag je voor vechten, dat doe je niet zó maar! Ik maak vooruitgang, dat merk ik wel. Ik ben blij dat hij er nu met mij openlijk over kan spreken en ik, door mijn werk, redelijk goed kan reageren zonder in mijn eigen emotie te schieten. Het beeld van die eigen weg en het afronden van eigen karma, helpt me daarbij. Het is niet mijn proces, maar zíjn proces. De liefde is er niet minder om en ik blijf intens van hem houden ook al heeft hij die (gelukkig parttime en seksloze) relatie nog.
Zo zijn er steeds twee scenario’s in mijn hoofd, een aardse en een kosmische. Dit weekend kon ik mezelf weer recht in de ogen kijken, want op de een of andere manier had ik, bij Gods gratie, de juiste woorden en de juiste toon voor handen en dan zeg ik ‘dank je kosmos!’ Ik had al weer een tijdje (paar dagen maar hoor!) niets van hem gehoord en voelde dat het contact weer verbroken was, ik ervaar dan afstand. Hij had zich afgesloten en dat bleek ook wel toen er weer en appje kwam en ik vroeg hoe het ging. Het antwoord was: depri. Ik ging er nu eens niet op in met: ‘wat kan ik voor je doen’ (de helper), of ‘hoe komt dat nou’ (de therapeut), nee ik appte alleen, ‘wat vervelend voor je’, vanuit een acceptatie dat dat nu eenmaal zijn stemming was. Ik ken dat van hem, dat hoort bij hem en het zal wel een reden hebben, maar ik ben niet in de positie om hem daarbij te helpen, tenzij hij er om vraagt. Ik had mijzelf ook afgesloten omdat dat nu eenmaal mijn overlevingsstrategie is om de pijn die dat bij mij veroorzaakt niet al té erg te voelen. Ik ga dan terug naar mijn eigen, gelukkig volle leven, maar hij blijft altijd om mij heen hangen, hetgeen ik intussen als ‘normaal’ ervaar. Als hij mij dan toch de volgende dag wil zien is dat oké, maar ik merk mijn geslotenheid en ga hierin ook geen toneel spelen. Ik vertel hem dit en dat ik meer een oester ben dan een bloeiende bloem om te plukken. Precies zoals ik het voel. Maar dan ik bemerk ik, in het moment, bij mezelf wel behoefte om tegen hem aan te kruipen, hem lijflijk te voelen, hetgeen ik dan ook doe. Bij mezelf blijven is het devies, zowel in positieve als in negatieve gevoelens. Dat voelt ‘zuiver’. Dat levert dan direct een genegenheid op waarbij ik de aura’s weer voel samensmelten. Het is zuiver en niet met spelletjes, vanuit rancune of tekortgedaan voelen. Hij mag zijn wie hij is en ik mag zijn wie ik ben. Dat geeft zo veel ruimte! Later heb ik hem nog wel gevraagd hoe hij benaderd wil worden als hij weer depri is, of, zoals hij het zelf zegt in een soort winterslaap is. Hij vindt het wel fijn om toch af en toe wat van me te horen. Dat weet ik dan.
Als hij weg is blijf ik nog steeds in die sfeer en ook hij laat via de app weten nog steeds na te genieten en in het gevoel, wat die morgen nog zo intens tussen ons was, te blijven. Het contact is hersteld, maar zal in de komende dagen wel weer verbroken worden als hij weer met de contacten die mogelijk nog bij zijn karma horen aan de slag gaat. Ik mag ervaren dat wat tussen ons is ook echt alleen tussen ons is, daar kan geen derde, of vierde partij bij komen. Hij houdt dat wat tussen ons is ook voor zichzelf, dat is onze ‘bubbel’ die alleen wij zó kunnen beleven. Mijn ego speelt dan op en stiekem denk ik de beste, de hoogste en de meest intieme te zijn, maar weet dat die andere op karmagebied even zo belangrijk zijn, want als dat niet wordt ingelost zal er van samensmelten geen sprake zijn. Ik vermoed zelfs dat er dan nog een of meerder levens voor nodig zijn om het compleet te maken, maar daar weet ik te weinig van af.
De dagen rijgen zich weer aan een en er lijkt een patroon te ontstaan van intens samenzijn, contact met afstand, toenadering en weer die intense eenheid en Liefde te voelen en dan weer afstand. Het proces dat zó bij de Tweelingziel hoort.
*1 Wikipedia: Een drama behandelt doorgaans een emotioneel thema, waardoor de kijker of lezer zich in de personages kan inleven en zich met hen kan identificeren.
Tineke