Wij (Agustí en Vera) ervaren een partnerschap met elkaar dat alleen voorbij de dualiteit mogelijk is. Terwijl we elkaar nog steeds hielpen, vooral in het begin toen we elkaar ontmoetten, om de rest van onze voorwaardelijke overtuigingen en angsten rond relaties, romantiek en seksualiteit op gang te brengen, elkaar de spiegels laten zien van onze angsten om niet goed genoeg te zijn (schaamte) en niet goed genoeg doen (schuld), verankerden we ons steeds meer in een echt onvoorwaardelijke en zeer co-creatieve verbinding.
Het was zo’n interessante, uitdagende en mooie ervaring, vol nieuwe inzichten en gevoelens die nog nooit eerder gevoeld waren. Het bood samen een intense groei. We zijn echt uitgegroeid tot een compleet nieuwe relatietemplate op basis van onvoorwaardelijk delen. We weten niet eens zeker of relatie nog wel het juiste woord is, want onze connectie is niet exclusief. Dit betekent ook niet dat het een open relatie is, want dat zou nog steeds de verbinding definiëren als een “hoofdpaar” met nevenzaken en minnaars of meerdere partners om iets te vervullen, we voelen dat we niet van onze hoofdpartner kunnen krijgen. Niets van dit alles bestaat in het onvoorwaardelijke, simpelweg omdat we heel zijn van binnenuit.
Onze samenwerking is gebaseerd op radicale eerlijkheid. We hebben niets voor elkaar te verbergen, we proberen niet iemand anders te zijn of ons op een andere manier te gedragen om het goed te maken voor de ander. We spelen geen rollen, we rechtvaardigen niet, we proberen niet te behagen, we verdoezelen geen dingen om onszelf of de ander te beschermen tegen pijn.
In plaats daarvan delen we transparant onze worstelingen, onze kwetsbaarheden, onze inspiraties, onze inzichten. We kunnen volledig authentiek zijn met elkaar. We begeleiden elkaar op pijnlijke momenten. We trekken ons niet terug, we vechten niet, we bevriezen niet. We geven ons over aan de momenten van bevrijding en transformatie. Dit is echte intimiteit.
We zijn gewoon graag samen, niet omdat we niet zonder elkaar kunnen, maar omdat we genieten van elkaars gezelschap. We inspireren en versterken elkaar in onze uitbreiding en creaties. We houden van co-creëren, omdat we de waarde van de complementariteit in onze talenten en gaven kunnen zien. We zien onze diversiteit als een echt geschenk en we vieren onze verschillen.
Dit alles is alleen mogelijk omdat we volledig eigenaar worden van onze eigen energie en gevoelens. Een radicale acceptatie van ons innerlijke landschap dat onze uiterlijke ervaring creëert. We weten dat niemand ons iets kan laten voelen dat niet al in ons zit.
Hoewel we ons allebei het gevoel van jaloezie uit de vorige relatie herinneren, kunnen we het niet meer voelen. Er is geen manipulatie of poging om het partnerschap te controleren. We zijn van nature op elkaar afgestemd en weten allebei dat onze impulsen altijd het beste dienen van niet alleen ons tweeën, maar van het geheel. We hebben geen verwachtingen naar elkaar of naar de toekomst toe. We zijn hier en nu. Dat betekent ook dat we elkaar niet proberen te veranderen. In plaats daarvan zien en waarderen we elkaars essentie, en zien we de waarde in elk moment van onze gedeelde ervaring. We kunnen dus op een geheel nieuwe manier op elkaar vertrouwen.
We hernieuwen onze inzet van moment tot moment. We houden ervan om te delen en samen te zijn, maar we claimen elkaar niet als “van mij”. Er is geen bezitterig karakter. Nee “Ik zal tot het einde van je houden”.
Triggers komen nog steeds sporadisch voor, maar we navigeren er samen op een zeer snelle en vlotte manier doorheen, omdat we dingen niet persoonlijk opvatten. Daar zijn we een heel goed team in. Wanneer een van ons een emotionele ontlading doormaakt na een trigger, houden we een liefdevolle en medelevende ruimte vast in plaats van te proberen het weg te laten gaan of het te repareren.
Onze verbinding is veel meer een symbiose, we verlangen niet naar elkaar, noch naar iemand anders, we missen niets, omdat we geen partner nodig hebben om ons te vervullen. Niet om voor ons te zorgen, niet om voor ons te sterven, niet om ons te redden, niet om dingen voor ons op te lossen, niet om ons aandacht te geven, niet om voor ons te zorgen, niet om een orgasme te krijgen. Niets ervan bestaat in ons partnerschap. Er is geen medeafhankelijkheid. We doen geen concessies aan onze essentie omwille van de relatie.
We zijn onderling afhankelijk. We putten elkaar niet uit (energetisch misbruik van elkaar), we versterken elkaar. We delen van moment tot moment wat goed voelt. We nemen onze eigen ruimte wanneer we die nodig hebben, en we co-creëren samen wanneer we de impuls voelen. We vloeien intuïtief samen, en we hebben het zo naar ons zin! We leven en belichamen onze dwaasheid en onschuld samen, elke dag is een nieuw avontuur om te spelen!
Om hier te komen was in theorie eigenlijk vrij eenvoudig, maar in de praktijk was het het moeilijkste wat we ooit hebben meegemaakt. We werden beiden individueel in een proces van loslaten geduwd, door een tweelingvlamervaring. We moesten allebei eerst deze bootcamp doorlopen, voordat we elkaar zelfs maar konden ontmoeten. Het katalyseerde ons, ons leven, en daarmee vielen onze op angst gebaseerde comfortzones uit elkaar (dit wil niet zeggen dat tweelingvlammen dit proces niet samen kunnen doorlopen of uiteindelijk samen kunnen zijn, er zijn veel verschillende manieren en ervaringen, en geen tweelingvlam ervaring is hetzelfde).
Het scheurde onze harten uit elkaar en wijd open. Het heeft alle voorwaardelijke co-dependency-knoppen voor ons ingedrukt. Het zorgde ervoor dat al onze geloofssystemen rond romantische soulmate-liefde crashten. In plaats daarvan liet het ons de brutale waarheid zien van hoeveel angst we onbewust met ons meedroegen, en hoe vaak we eigenlijk gewoon probeerden onze eigen mooie kont te redden. Het liet ons meedogenloos zien hoe we gehecht waren geraakt aan een nieuw verhaal en geloofssysteem, verkondigd door de liefdesgoeroes die er zijn.
Het liet ons zien hoe koppig we alles probeerden om ons te herenigen met die andere helft van ons. Geen tool of methode was gek genoeg (inclusief een fruitdouche met volle maan in het geval van Agustí, lol).
Op een gegeven moment moesten we accepteren dat de liefde die we kenden helemaal geen liefde was, maar een overlevingsmechanisme dat vanaf de geboorte werd geleerd, getoond door onze ouders en leeftijdsgenoten, door boeken en films. Dieper en dieper moesten we in ons eigen wezen duiken, moesten we op onze knieën vallen om ons vele malen over te geven, moesten we laag voor laag conditionering loslaten, totdat we in staat waren los te laten waar we het meest naar verlangden, onze laatste voorwaardelijke droom en overtuiging : Een romantische relatie met de tweelingvlam.
We moesten allebei leren dat deze verbinding bedoeld was om ons uit onze overtuigingen van ware liefde te halen, om te leren volledig van onszelf te houden.
Dit was het einde van een cyclus en het begin van een nieuw paradigma voor ons. Alleen dan waren we in staat om onvoorwaardelijke liefde te belichamen in ons partnerschap, wat de basis is voor een onvoorwaardelijke levensstijl, gedeeld met een menselijk collectief. Van moment tot moment, van cyclus tot cyclus – het wordt de nieuwe basis voor een mondige, onvoorwaardelijke samenleving.
Vanuit onze eigen reis en ervaring kunnen we nu echt zeggen, uit de grond van ons hart – ECHTE ROMANTIEK is mogelijk en echt. En het ziet er zo heel anders uit dan we ons kunnen voorstellen met een voorwaardelijke mentaliteit.
Trouwens, onze beide tweelingzielen bevinden zich nog steeds in ons energetisch veld en we houden van ze zonder enige gehechtheid, wetende dat ze altijd een deel van ons zullen zijn en ons hebben geholpen met hun afwijzingen om naar deze vredige en krachtige plek te komen. we zijn binnen vandaag.
Wij hebben het kunnen doen, dus jij kunt het ook!
Eén ding kunnen we je beloven: het is absoluut de moeite waard. Dit is echte vrijheid.
Bron: https://thewakeupexperience.eu/our-unconditional-partnership/ Vera Ingeborg