Tweelingzielen en zielsverwanten

Komt men mensen tegen die niet zo veel van die triggers opwekken, dan voelt men zich beter aanvaard als persoon, men voelt zich op zijn gemak en trekt graag met die mensen op.
Men is “aan die mensen gehecht”.

Waarschijnlijk gaat het om een onbewuste herkenning van mensen die min of meer hetzelfde hebben meegemaakt of min of meer dezelfde systemen aangeleerd hebben om frustratie te verminderen.
Zij gelijken daardoor een beetje op jou of kunnen op zijn minst veel begrip opbrengen voor jouw reactie. Zo krijgen ook jouw emoties de erkenning die ze nodig hebben.
Door die herkenning voelt het aan alsof jullie elkaar heel goed kennen, alsof er verwantschap is : een zielsverwant.

Het is dus heel belangrijk om op zoek te gaan naar dergelijke zielsverwanten omdat zij de nodige positieve appreciatie kunnen geven als tegengewicht voor negatieve overtuigingen die getriggerd worden door sommige anderen. Hun aanwezigheid zal jouw persoonlijkheid sterker en evenwichtiger maken zodat je frustraties beter kunt aanpakken en verwerken. Deze beperkte groep close vrienden worden ook jouw “sociaal vangnet” genoemd. Het is dus niet hetzelfde als een grote vriendenkring hebben.

De meeste mensen zullen onbewust zoeken naar dergelijke mensen die weinig triggeren. Normaal verloopt dit proces ongemerkt en zoek je als vanzelf “mensen die je liggen”.

Als individu is het aangenaam om je te omringen met mensen die niet veel “op jouw systeem werken”, maar hoe meer of hoe dieper de wonden, hoe minder er uiteraard in aanmerking komen.
Men voelt zich daardoor meer een buitenbeentje en krijgt het gevoel dat men als het ware op zoek is naar die éne speciale persoon, die zielsverwant.

Gaat het over een levenspartner, die wij toch allemaal nodig hebben om “er te zijn voor ons” op bepaalde momenten, dan is dit nog meer uitgesproken . Een partner vervangt immers in jouw leven als volwassene ahw jouw beide ouders, degenen op wie je als kind moest rekenen om te kunnen overleven en om te kunnen je persoonlijkheid ontwikkelen.
De partner kan echter ook niet de volledige vervanger zijn van een sociaal vangnet.

Ook een therapeut kunnen wij beschouwen als een soort tijdelijk optredende zielsverwant, wanneer het voor de betrokkenen allemaal eens te veel is geworden, en hij niet voldoende steun en tegengewicht vindt in zijn omgeving.

Gebaseerd op de hechtingstheorie van John Bowlby, heb je in de vorige hoofdstukjes kunnen lezen hoe wij mensen ervaren, hoe een verkeerde hechting zich kan uiten, hoe onze persoonlijkheid evolueert en hoe anderen angst kunnen triggeren. Het leert ons hoe wij, emotionele wezens zijnde, en dan nog hoofdzakelijk angstige wezens, onze persoonlijkheid ontwikkelen en nood hebben aan zogenaamde zielsverwanten.
Zielsverwanten kunnen een absolute verbetering meebrengen in je leven en een verrijking zijn voor jou op diverse vlakken. Ze kunnen jouw leven veel gelukkiger maken en jouw zelfvertrouwen een boost geven, waardoor het heel nuttig is dergelijke mensen te zoeken en je er mee te omringen.

Maar soms doet er zich nog een heel ander fenomeen voor.
Sommigen ontmoeten een hele speciale persoon. Het is een bijzondere ontmoeting die hen overkomt op een speciaal moment in hun leven.
Er zijn dingen gebeurd die hen erg doen twijfelen aan henzelf, ze zitten op een dieptepunt, ze voelen zich voor de zoveelste keer afgewezen, ze hebben te veel mislukkingen meegemaakt, enz. …en hun afweersystemen en methoden om frustraties te verwerken, wat men ook copingsystemen noemt, lijken in duigen te vallen.
Hun ego is niet meer afgeschermd en is als het ware aangetast. Ze hebben zich al vaak proberen aanpassen, hebben zichzelf al helemaal in bochten gewrongen zodat ze als het ware niet meer weten wie ze zijn, hoe ze zijn. Ze lijken zichzelf kwijt.
Op dat moment is hun persoonlijkheid heel erg kwetsbaar. Ze komt als het ware bloot te liggen, zonder coping-mogelijkheden. Hun manier van “zijn” wankelt…
en dan ontmoeten zij die bijzondere persoon waarin zij zodanig veel stukken van zichzelf herkennen, dat het bijna overkomt alsof zij bijeen horen, alsof zij twee delen van één geheel zijn.
Dit noemt men een “tweelingziel“.

Soms lijkt het alsof zij in een spiegel kijken…soms is het alsof zij elkaar woordeloos aanvoelen…soms lijkt het alsof zij door een onzichtbare band verbonden zijn…soms lijkt het alsof zij door eenzelfde energiebron gevoed worden…soms voelt het aan alsof zij één zijn…soms lijken ze te passen als een hand en een handschoen….soms is het alsof zij net met dezelfde dingen bezig zijn of dezelfde interesses hebben op het zelfde moment.

Tezelfdertijd lijkt het alsof het de meest confronterende ontmoeting ooit in hun leven is.

De ontmoeting zélf kan héél heftig aanvoelen, alsof de ene tegen de andere aansmakt, of ze kan net eerder groeien naar eenheid.
Het kan aanvoelen alsof de ene hoog zit en de andere laag, en zij naar elkaar, naar een middelpunt toe, gezogen worden.
Sommigen spreken van “een blikseminslag”, “een meteorietinslag”, “een elektrische stroomstoot”…
anderen hebben het gevoel “thuis te komen”…
Soms is het als grote onrust…
Soms is de ene gewoon stomverbaasd dat er iemand blij is met hem of haar…
In elk geval is het een zodanige herkenning dat het lichamelijk aangevoeld wordt.
Hun leven kan eveneens totaal overhoop gegooid worden.

Essentieel hierbij is dat men verrast wordt door de herkenning van zichzelf in die andere, dat betekent dat deze soulmate dus de ultieme spiegel van een groot gedeelte van jezelf is.

Tussen de twins onderling is het aanvoelen dus niet persé gelijk. De ene kan het gevoel krijgen dat zijn wereld op zijn kop gezet wordt, terwijl de andere eerder onrust ervaart. Of ander mogelijkheden.
Soms is de herkenning duidelijk voor de ene en komt de andere er maar toe naar verloop van tijd. Het hangt er van af welk gedeelte jij gespiegeld ziet in de andere, en welk gedeelte de andere gespiegeld ziet in jou.

In een eerste fase kan die herkenning een gevoel van intense blijheid, van intense liefde, en ook een intens gevoel van vertrouwen wakker maken.
Maar, paradoxaal genoeg, roept het ook grote angsten op : angst voelen kloppen in de keel in de nabijheid van de ander, of slecht slapen en vaak wakker komen rond 4 uur ‘s nachts als teken van angst.
Of heel onrustig worden.
Niet weten wat aanvangen met die heftige gevoelens…

Hun grootste angst is in feite dat ook deze tweelingziel uiteindelijk “zal zijn zoals alle anderen“. Ze wachten angstig af tot het bewijs zal geleverd zijn dat deze “grote liefde” eveneens niet te vertrouwen blijkt, dat deze hen niet zal aanvaarden zoals ze zijn.

Deze mensen worden als het ware teruggekatapulteerd naar hun oorspronkelijke kinderlijke angst van onveiligheid. Zij hadden toen nood aan de beschermende, veilige zorgfiguren nl. hun ouders, die hen met onvoorwaardelijke liefde moesten aantonen hoe waardevol hun unieke persoon wel is, maar waar het door omstandigheden mis liep.

En hier is ineens een persoon in wie zij zòveel herkennen dat zij plots een basisgevoel van veiligheid ondervinden waardoor zij zich er aan hechten en het hele hechtingsproces opnieuw doormaken.

Het enige verschil is dat zij het beiden doormaken tezelfdertijd en dus elk om beurt ahw de ouderlijke rol op zich nemen. Zij moeten dus bij elkaar de “foutjes” in het hechtingsproces herstellen, vandaar dat hun aanvoelen verschillend kan zijn volgens wat er verkeerd liep, of hoe hechtingspatroon in elkaar zit (zie hoofdstuk “Hechting” in de uiteenzetting “Hechting, het vinden van je ware zelf”), of hoe hun persoonlijkheid is.

Telkens angst opduikt over hunzelf zullen zij dit uitwerken op die tweelingziel. Deze kan hen tot rust brengen en hun angst verminderen, totdat zij uiteindelijk zelf hun angst leren reguleren zonder de andere nodig te hebben, zonder daarbij het gevoel te hebben dat hun persoonlijkheid afgewezen wordt, of dat zij deze moeten veranderen.
Veilig hechten betekent immers : groeien naar onafhankelijkheid.

Tweelingzielen hebben niet de behoefte elkaar te willen veranderen. Of beter gezegd : zij leren om te gaan met het feit dat je een ander niet kunt veranderen.
Het is een vorm van onvoorwaardelijke liefde. De andere laten zijn wie hij is en hoe hij is, hoe hij omgaat met frustraties en problemen.
De persoonlijkheid kan zich ontwikkelen in veiligheid van aanvaarding door de andere.

Eens de eerste fase van basisangst voorbij concluderen zij als het ware dat de andere te vertrouwen is en proberen zij hun eigen persoonlijkheid op te bouwen, als het ware open te vouwen.
Maar dan gaan de verlangens van de ene botsen met verlangens van de andere. Dan komen ook meer de verschillen tussen hen beiden op de voorgrond.
Opgestapelde frustraties komen naar boven en worden uitgewerkt op de tweelingziel.

Het verlangen komt op om deze persoon te laten “jouw leven goed maken”, die twin te laten reageren zoals jij zou willen, zoals jij zou nòdig hebben. Echter, een andere persoon kan niet verantwoordelijk zijn voor joùw geluk, alleen jijzélf bent verantwoordelijk en je moet jezélf gelukkig maken.
Je hebt de indruk dat je de twin nodig hebt, maar het is een poging om jezelf gewaardeerd te voelen door van de ander een bepaalde reactie te verwachten.

Ik heb gemerkt aan de zoekopdrachten dat velen hiermee worstelen. Men zoekt hoe men de twin die anders reageert dan verwacht “kan helpen” of men stelt zich de vraag waarom die op een bepaalde manier reageert , of waarom die zich terugtrekt…en dergelijke. Dit heeft totaal geen zin, een ander kun je niet veranderen, je kunt alleen jezelf worden, jezelf onder handen nemen.

Het heeft allemaal te maken wat deze mensen gewoon zijn : hun manier van afweren van frustraties, hun manieren van reageren op het “zijn” van een andere persoon…
Zij hebben dit vroeger verkeerd aangeleerd via de verkeerde signalen van hun hechtingsfiguren. Ze hebben een soort “tekort” opgelopen.
Ze voelden zich niet aanvaard, of niet gewenst, of hadden de indruk dat ze nooit het juiste deden en kregen zo een onveilig gevoel, een angst.
Hun persoonlijkheid geraakte daardoor niet volledig ontplooid en in plaats van coping met frustraties werden zij nog extra gefrustreerd doordat hun reacties, hun manier van afweer niet werd geaccepteerd. Daardoor werd afweer te véél versterkt.
Zij zitten gewrongen tussen te veel “doen zoals ze geleerd hebben”, ze hebben zich proberen aan te passen door te imiteren, en “zichzelf zijn”, op hun eigen manier reageren, die niet geaccepteerd werd en die zij proberen te veranderen.

Of zij raakten verstrikt in het spel van revanche om steeds opnieuw te proberen aanvaard te worden zoals ze zijn : zij vallen, zowel voor een liefdesrelatie of voor vriendschappen , op personen met kenmerken die hen herinneren aan hun ouders en ze proberen “het spel opnieuw te spelen” met de hoop dat het deze keer goed zal aflopen voor hen.
Het is een vorm van anderen willen veranderen.

Tweelingzielen leren dat je een ander niet kunt veranderen, alleen jezelf kun je “veranderen”, al is dat ook relatief : stelselmatig moeten die té extreme afweersystemen afgebroken worden of het verkeerd functioneren afgebouwd worden, en het zelfvertrouwen terug opgebouwd. Met andere woorden : zij leren zichzelf te aanvaarden zoals ze zijn, met ambetante kantjes, zoals iedereen er wel heeft .
Zij leren zichzelf kennen door het spiegelen in hun twin.

In die fase merken tweelingzielen vaak het voorkomen van paradoxale gevoelens, wat het onbegrijpelijker maakt : enerzijds heel dicht willen aanplakken en tezelfdertijd heel hard willen weglopen…
Zowel rust en onrust voelen in elkaars nabijheid.
Als het ware geen énkele ambetante trigger voelen en tezelfdertijd massaal getriggerd worden in de grootste angst.
Enerzijds zoveel gelijkenissen opmerken dat het is alsof je jezélf ziet, anderzijds opmerken dat de andere net andersom reageert dan je had verwacht, alsof je kijkt in een spiegel naar je identieke spiegelbeeld dat toch het omgekeerde is van jezelf.
Net willen dichter komen als de ander verder wil gaan staan.
Moeilijke zaken blijken makkelijk en vice versa.
Aan de ene kant als het ware alles begrijpen van de andere en tezelfdertijd niet begrijpen waarom sommige dingen moeilijk zijn.

Dit kenmerkt zich door een fase van heel erg aantrekken en heel erg afstoten.
Afhankelijk van waar het fout liep in het oorspronkelijke hechtingsproces reageren zij immers anders.
Is men bijv op een bepaald moment bang dat men zichzelf niet zal kunnen zijn, dat men “geen adem zal krijgen” door liefde (te verstikkende, sturende en aanklampende ouder) dan zal wegduwen de bovenhand nemen.
Is men daarentegen angstig dat men niet aanvaard wordt zoals men is ( te weinig aandacht van de ouder) dan zal aanklampen de voornaamste rol spelen.
Hier kunnen varianten zich afwisselen aangezien de twee ouders soms verschillend reageerden naar hun kind toe.

Aangezien de afzonderlijke systemen op elkaar inwerken, dat de ene twin dus angsten van de andere twin triggert, komen de tweelingzielen nogal eens in een momenten van te willen wegvluchten van deze angsten, dus ook van elkaar.
Dit is een lastige fase, en maakt het voor velen moeilijk om de tweelingzielrelatie in stand te houden.

Ineens kan het lijken alsof ook de twin jou dezelfde pijn van vroeger bezorgt , en wil je op dezelfde manier reageren als je altijd hebt gedaan.
Het lijkt in deze fase alsof je je twin niét meer herkent. Je ziet kanten van zijn of haar persoonlijkheid die je herinneren aan oude kwetsuren en je zou die persoon willen ànders doen reageren, dus veranderen…en dat gaat niet.

Ook voor de andere kom jij dan op dat moment anders over, en probeert die zichzelf staande te houden en zichzelf geaccepteerd te voelen, zoals hij of zij is.

Vaak zijn kanten van een twin die moeilijk of vervelend overkomen eveneens een spiegel voor kanten die we zélf hebben, maar die we niet wensen, die we hebben moeten verdringen omdat ze vroeger bestempeld werden als verfoeilijk.

Alhoewel zij altijd ook weer naar elkaar toe gezogen worden, is deze paniekerige fase zwaar.

De kunst bestaat erin je angst los te laten en te vertrouwen.
Wat ook de toekomst brengt, het zal het beste zijn voor jòu. Die tweelingziel past immers zo perfect om jouw persoonlijkheid te ontwikkelen dat altijd het beste voor jouw persoon zal uit de bus komen.
Loslaten betekent niet elkaar mijden en proberen te vergeten, het betekent doordrongen geraken van het feit dat je angst ongegrond is.
Het betekent volledig vertrouwen dat het hier gaat om een pure vorm van liefde die gewoon niet kàn nefast zijn, dat het hier gaat om jouw persoonlijkheid te kunnen ontplooien in veiligheid en acceptatie en ook de andere zich laten ontplooien in veiligheid en acceptatie van jouwentwege. Het gaat immers om een liefde voor wat je van jezelf herkent in die andere persoon.

Het gaat hem dan ook niet over wat je wil of wie je wil zijn, maar over WAT JE BENT.

Zoals ook beschreven in “Hechting, hoofdstuk 12 tweelingzielen” moet je heel hard werken aan jezelf en voort vertrouwen hebben in jezelf, zelfs als je tweelingziel je indruk geeft je te willen wegduwen of, omgekeerd, je te veel wil aanklampen.
Leren vertrouwen op het proces en vooral leren vertrouwen op jezelf.
Leren de andere loslaten zonder jezelf te verliezen, dwz zonder weer de boodschap te ontvangen : jij bent niet waardevol, jij bent niet o.k., jij bent het niet waard bemind te worden.
Het is namelijk uiteindelijk van jezélf dat je deze boodschap moet ontvangen om een volwaardig individu te zijn en niét van een ander. De andere is maar een “helper”.

Dit nieuwe hechtingsproces wist op die manier een heleboel van de verkeerd gelopen hechting uit.
Het tweelingzielproces is een herbeleving van hechting . Daardoor leer je enerzijds van het ‘voorbeeld’ die de ander je geeft, en anderzijds leer je jouw eigen persoonlijkheid te ontwikkelen, die toch weer anders is dan die van die andere, van je tweelingziel.
Je eigen persoonlijkheid kan zich maar ontwikkelen door op een bepaald moment niet afhankelijk meer te zijn van elkaar, maar dan zonder die liefde “in elkaar” te verliezen.
Iedereen is immers een uniek, waardevol persoon en moet daar voor zichzelf van overtuigd zijn.
Een tweelingziel leert jou dat je je niet alleen op de wereld hoeft te voelen maar dat je wél een individu bent op zich, los van elk ander.
“Hechting” betekent uiteindelijk niet meer afhankelijk zijn, dus de andere kunnen loslaten zonder jezelf te verliezen, zonder jezelf waardeloos te voelen.

En gaandeweg leer je omgaan met frustraties, die constant door andere mensen veroorzaakt worden, zelfs door een soulmate, en waar je voorheen niet goed weg mee kon , waar je niet op een voor jou goede manier kon op reageren.
Door je twin wordt je geconfronteerd met hoe je in elkaar zit, waar je van houdt en wat je niét graag hebt, welke kantjes van jezelf je niet wou geweten hebben maar toch moet aanvaarden, welke angsten diep in jou leven, en hoe je ze kunt verminderen…

Het is een biezonder harde en beangstigende les in leren vertrouwen op een ander tot je merkt dat het gaat over vertrouwen krijgen in jezelf : ”Ik ben tòch de moeite waard!”
Het is jezelf leren waarderen. Het is uiteindelijk leren houden van jezelf.
Het is jezelf vergeven voor onvermijdelijke fouten en verlangens, die eigenlijk gebaseerd zijn op jouw idee dat je tekortkomingen hebt, leren loslaten. Onvoorwaardelijk houden van jezelf.

Het is een zwaar proces, omdat wat in het begin fout gelopen is, nog verzwaard werd door ervaringen door de jaren heen. Telkens leek het alsof je met je neus op “de feiten” werd gedrukt, dat je te kort schoot, dat je niet gewenst bent, dat niemand van je moet hebben,…

Het is lastig omdat ook je beide ouders als het ware in de twin vertegenwoordigd zijn, zodat je aan verschillende triggers wordt blootgesteld.
Het komt veel heftiger over omdat wat anderen bij stukjes en beetjes vinden bij verschillende mensen, het geloof in jezelf en de waardering van je persoonlijkheid, bij jou geconcentreerd is in één persoon.

Is het lastig om voldoende afstand te nemen, dan kunnen zielsverwanten jou helpen voor steun in deze fase . Meestal zal men ook in staat blijken om gemakkelijker zielsverwanten te vinden dan vroeger, aangezien een aantal dingen precies veel duidelijker zullen zijn door het feit dat jouw persoonlijkheid geleidelijk kan openbloeien en je dus een veel betere kijk hebt op jezelf en wat je nodig hebt. Je zult dus veel meer aanvoelen welke mensen bij je passen.

Uiteindelijk zal elke twin zichzelf kunnen zijn, want ondanks de indruk van gelijken op elkaar, zijn tweelingzielen twee individuen, twee verschillende persoonlijkheden.

Aangezien de term “tweelingziel” betekent dat je het hechtingsproces met je ouders herbeleefd, is dit een unicum. Je kunt dit maar één kéér meemaken, dus maar één “tweelingziel” tegenkomen.
Dit in tegenstelling tot de term “zielsverwanten”, waarvan je er meerdere kunt ontmoeten, zelfs mensen die maar tijdelijk in je leven aanwezig zijn.
Volgens mij kunnen verschillende mensen in aanmerking komen om je tweelingziel te zijn, maar enkel diegene die in je leven “verschijnt” op het juiste moment, wanneer je er als het ware klaar voor bent om het proces te doorlopen, diégene wordt je werkelijke twin.

Of tweelingzielen uiteindelijk een partnerrelatie aangaan is mijns inziens afhankelijk van hoe de oorspronkelijke hechting verkeerd liep. Dat bepaalt in welke vorm de tweelingzielrelatie uiteindelijk gegoten wordt.
Het blijft dan ook belangrijk te vertrouwen op het feit dat automatisch het beste voor jou je zal toevallen.
Net het feit dat er niks zéker is, verplicht jou om aan jezelf te werken. Anders kon je gewoon zitten afwachten, maar zo zit een tweelingzielrelatie niet in elkaar.

Een persoon ontmoeten waar iemand zich zo kan aan hechten lijkt bijna een uniek gebeuren maar toch komt het vrij vaak voor.

VIII Wat als jouw partner zijn tweelingziel ontmoet?