De dag van de liefde heeft dit jaar een hele andere betekenis voor mij gekregen. Eigenlijk moet ik zeggen dat de liefde mij het afgelopen jaar gevormd heeft.
Iets waar ik mijn hele leven naar zocht.
Ik was zoekende naar liefde. God mag weten hoezeer ik behoefte had aan iemand die van mij hield, aan iemand die mijn leegte die ik van binnen had kon vullen, een arm om mij heen, een luisterend oor, een beschermer, iemand waar ik totaal in alle aspecten mijzelf kan zijn. God wat snakte ik naar zo iemand.
Je mag gerust weten dat er een moment in mijn leven is geweest dat ik midden in de nacht op straat liep met mijn ziel onder mijn armen, mijn tranen die over mijn wangen bleven stromen en diep van binnen had ik zo een helse pijn dat ik de steken in mijn hart voelde. Al lopend vroeg ik mij af, eigenlijk was het een pijnlijke schreeuw van binnenuit, eentje waarbij je je handen op je buik houdt, en je zo een pijn van binnen voelt dat je er bijna misselijk van wordt, waarom ik eigenlijk nog leefde? Waarom leefde ik nog als ik toch niet geboren was voor de liefde? Waarom in godsnaam al die ellende zonder enig zicht op enige vorm van liefde in mijn leven? Wat was het nut van mijn leven als er toch niemand was die van mij kon houden? Wat voelde ik mij die nacht alleen en ongelukkig.
En toen kwam jij…..
Jij had iets in jou wat mij aan mijzelf deed denken. Met jouw humor, jouw luisterend oor, de aandacht die jij mij gaf heb jij iets bij mij geopend waarvan ik dacht dat ik het niet in mij had.
En jouw spiegels, jouw spiegels die zo pijnlijk voor mij zijn geweest maar oh zo nodig.
Jij was het die de sleutel van mijn hart had. Jij was het waarom ik me altijd zo alleen voelde. Jij was het waar ik naar zoekende was. Jij bent thuiskomen voor mij.
Met jouw sleutel opende jij mijn hart en gaf je mij mijzelf terug. Door van jou te houden ging ik van mijzelf houden. Hoe meer ik van jou ging houden hoe meer ik de liefde in mijzelf vond.
Maar om volledig van mijzelf te houden moet ik jou onvoorwaardelijk lief hebben. Moet ik jou jouw leven laten leiden. Want onze liefde is geen liefde op aardsniveau, maar eentje op zielenniveau. Eentje die voor mij moeilijk aan jou of aan een ander uit te leggen is.
Ik weet dat jij de band die wij hebben ook voelt. Alleen ben ik de enige van ons twee die weet waar die vandaan komt. Ik zou hem dolgraag met jou willen delen maar ook jij hebt nog een innerlijke reis af te leggen. Want door de deur van mijn hart te openen heb jij daarmee ook die van jouw geopend zonder dat je dat wist.
Of wij ooit samen zullen zijn ligt in jouw handen daar jij de sleutel hebt.
Maar op dit moment geniet ik van de liefde die in mij ontwaakt is. De liefde voor mijzelf, de liefde die ik nu vrijelijk aan anderen kan geven en nu ook mag ontvangen en geniet ik van het feit dat ik iemand onvoorwaardelijk lief kan hebben.
Ik kijk met veel liefde op een afstand toe hoe jij geniet van jouw leven. Mijn zoektocht naar liefde heeft zijn bestemming bereikt.
Dank je, een mooier kado had je mij niet kunnen geven.
Linda
