Ik kan hier een heel mooi verhaal gaan schrijven, maar ik ga gelijk met de deur in huis vallen. Ik word weer heel veel benaderd door mensen (voornamelijk vrouwen) die hun tweelingziel niet uit hun hoofd krijgen.
Begrijp mij goed. Ik weet als geen ander hoe het voelt om met iemand naar bed te gaan en ermee op te staan, zonder fysiek contact te hebben. Ik weet als geen ander dat je je kan verliezen in dat gevoel. Dat je ervan af wilt. Zeker als de ander “the runner” is.
Maar meestal verlies je jezelf pas echt als je denkt te weten dat de ander je tweelingziel is. Later in het proces ben je je bewust dat het niet om de ander gaat, maar om je eigen lessen. Je gaat langzaam je eigen leven weer oppakken, maar de ander blijft in je hoofd.
En nu?
Wat als je niet op internet was gaan speuren? Wat als je nooit de term tweelingziel tegen was gekomen? Ben daar eens eerlijk in! Door alle verhalen heb je nu wel de “geruststelling” dat je niet de enige bent. Je bent niet gek gelukkig, en dat is vaak ook de houvast. Het bestaat want zoveel anderen ervaren het ook!
Toch nodig ik je eens uit om anders te gaan kijken, anders te voelen, anders te gaan zien.
Zou het niet kunnen zijn dat je open hebt gestaan voor de ander? Dat je jezelf kon zijn bij de ander? Dat je daardoor je ego-constructies hebt laten vallen. Dat je puur en kwetsbaar was en dat je op dat moment echt in contact stond met jezelf. Maar omdat je zo kwetsbaar was, kon je ook geraakt worden. En als je toen nog niet had geleerd had om bij jezelf te blijven, dan ben je weer muurtjes gaan optrekken. Het is namelijk eng om kwetsbaar te zijn als je niet hebt geleerd wie je bent.
Je kan dan in de dynamiek terechtkomen wat bij een tweelingzielproces wordt beschreven als chaser en runner. En zou het niet kunnen zijn dat dit hetzelfde is als verlatingsangst en bindingsangst? En deze twee angsten kunnen elkaar afwisselen. Is het niet dat je al heel je leven “foute” mannen/vrouwen tegenkomt? Partners die emotioneel niet bereikbaar zijn of die al in een relatie zitten? En als je dan een “goede vangst” hebt, begin je dan toch te twijfelen. Krijg je het benauwd? Ow, en die ene is ook zo leuk, zou ik niet beter….?
Mijn vraag is daarom ook: “Is het een tweelingziel?” En ja, er zijn dingen die je soms niet kan verklaren. Denk aan de syncnhronisaties. De naam die je tegenkomt enz. Toch is dat ook je eigen mind die jou dit voorhoudt. Je onderbewustzijn kan namelijk heel veel in zichzelf opnemen als je leest, maar je ziet wat je onderbewustzjin heeft opgeslagen.
Het gevoel van thuiskomen is ook zo’n mooi gevoel, maar omdat je voor jezelf open staat, voel je die verbinding met jezelf. Je komt thuis bij jezelf en dat voelt heerlijk. Gevoel van geluk komt niet door een ander, maar het zit al in jezelf. Alleen wordt dit niet zo gezien. Je ervaart dit gevoel pas nadat je die ander hebt ontmoet, dus die ander moet jou wel dit gevoel geven. Toch?!
En de ontmoeting met je “tweelingziel” is vaak een “wonder” en een mooi gevoel, maar je hebt nog steeds die ander nodig voor dit gevoel. Het komt (nog) niet uit jezelf. Zolang de liefde wederzijds is, is het een grote bron van intense liefde, maar wat als de ander wegloopt of als het jou zelf teveel wordt?
Je wilt dan de ander niet kwijt. Dat mooie gevoel wil je niet verliezen. En omdat je dit gevoel pas bent gaan ervaren na de ontmoeting met die ander, koppel je dit gevoel ook aan de ander. Je wilt de ander niet verliezen. Eigenlijk wil je koste wat kost de ander vast blijven houden. Natuurlijk krijg je precies het tegenovergestelde resultaat.
Ons ego heeft een heel mooi beeld van een liefdesrelatie. Een verbinding met “die ene”. Met degene die jou op handen draagt, de ware en iemand die er altijd voor je zal zijn. Mooi hè dat beeld, maar in principe is dat niks anders dan een projectie van je eigen gemis aan je eigen mooie, ware ik.
Vaak verlies je jezelf pas als je inderdaad gelooft in het verhaal van je ego. Eindelijk is daar dan “de ware”. Dan krijg je te horen dat het om jezelf gaat. Fuck denk je bij jezelf. Wat nou mezelf? Ik ben toch mezelf. Ik luister toch naar mezelf. Ik ben toch op “de goede weg”.
Laat ik het anders zeggen. Je hebt van horen lezen of van horen zeggen dat er een tweelingziel bestaat. Ja, je gelooft dit omdat er opeens hele mooie dingen gebeuren. Dat ene liedje net op de radio als jij hem aanzet, die naam overal, dat teken wat je aan hem/haar koppelt.
Ik heb een eigen webshop gehad en ik kreeg een nieuwe klant. Hij kwam voorbij om iets te bespreken. Ik had die man nog nooit gezien in het dorp. De dag erna breng ik mijn zoontje naar de peuterspeelzaal, en ja hoor, daar zag ik hem lopen met zijn hond. Ik kreeg een nieuwe klant. Een bedrijf uit het noorden. Ik had er nog nooit van gehoord. Binnen twee dagen zag ik een busje rijden van datzelfde bedrijf (waar ik nog nooit van had gehoord of iets gezien). Ik zeg niet dat je het je verbeeld die ervaringen, het is misschien wel de manier waarop je het interpreteert.
Zolang je weet dat deze verbinding een verbinding is die alle diepe gevoelens bij elkaar opwekt is het een mooie verbinding. Het is alleen zo verdomde pijnlijk als je de ander vast wilt blijven houden. En geloof me, dat is met iedere relatie of met iedere verbinding.
Soms is zo’n relatie ook heel problematisch. Zelfs de grootste klootzak wordt soms gezien als een tweelingziel. Besef dat elke relatie een verbinding is door ervaringen uit je eigen verleden. Iedere relatie of situatie zet jou spiegels voor. Dus zo ook deze verbinding. Het is dan maar net hoeveel jij te leren hebt, hoe heftig het wordt ervaren door jezelf.
Als je vrij bent van welke visie dan ook (dus of een relatie nu karmisch is, met een zielsverwant, een tweelingziel of met wat je degene ook wilt noemen), dan pas denk ik dat je vrij bent. Want ieder heeft namelijk zijn eigen werkelijkheid. Ik denk dat het erom gaat dat je zelf de werkelijkheid bent.
Misschien komen er wel reacties op dit stuk. Dat mag en dat kan, maar ik ben nu niet in de gelegenheid ze te beantwoorden. Je mag me ook altijd een pb sturen, maar besef dan ook dat het even kan duren voor ik reageer.
Dit stuk wilde ik gewoon even delen, omdat ik zoveel mensen weer zie vallen in deze term. Ja, ik ben zo ook begonnen en de lessen heb ik zelf mogen leren. Het is daarom ook echt niet verkeerd of slecht geweest, dus waarschijnlijk mag ieder dit ook zelf ervaren, maar er zijn zoveel sites die mensen hoop blijven geven over deze verbinding, dat ik me soms afvraag of ze überhaupt wel weten welke weg ze iemand op sturen. Ook besef ik maar al te goed dat het heel frustrerend kan zijn als je al zoveel doet voor jezelf en dat de ander dan toch nog in je hoofd blijft spoken. Het begint bij jezelf niet af te wijzen.
Lief jezelf 
Iris
https://mooimens33.wordpress.com/
https://www.facebook.com/MooiMens33/
