25 februari 2020
Poe, mijn eerste officiële inhoudelijke blog en dan direct met de billen bloot. Toch wil ik het graag delen in de hoop dat ik andere mensen kan helpen het proces wat moeitelozer te laten verlopen. “Alle fouten gemaakt die er maar te maken zijn” klinkt zwaar want in feite kun je het nooit fout doen, de ziel kent geen goed of fout. Maar wat ik zwaar onderschat heb is de enorme grote rol van het ego dat in vele gevallen de beschermende taak wel erg serieus nam, voortkomend uit diepe wonden uit mijn verleden.
Mijn twin en ik kennen elkaar 37 jaar en de afgelopen 5 jaar is de derde periode in ons leven dat we actief in elkaars leven zijn. Ik werd via aanwijzingen en dromen naar hem toegestuurd, niet wetende waarom om er later achter te komen dat we in een proces van ontwaking terecht waren gekomen. Nu ik meer en meer in balans kom lijken de puzzelstukjes in elkaar te vallen en komt er helderheid.
De grootste “fout” is denk ik de weerstand. Wel voelen dat er meer aan de hand was maar dit niet willen zien. Weerstand tegen voelen, weerstand tegen het proces, weerstand tegen de veranderingen. Ik had mijn leven op orde, was al meer dan 20 jaar met dezelfde partner, kinderen, koophuis, etc. Ik was boos, voelde me tekort gedaan door “boven”, later in het proces voelde ik me tekort gedaan door mijn twin die zijn verantwoording maar niet nam en niet voor mij en onze vermeende missie koos. Ik las alles wat los en vast zat over het tweelingzielgebeuren om mijn ego te bevredigen die zocht naar een verklaring voor wat er met me gebeurde in de stiekeme hoop dat ik eronderuit kon komen.
Ik ging mijn twin steeds meer veroordelen, snapte niet dat hij zo in zijn hoofd zat, zo’n last had van schuldgevoel en het gevoel te falen. Ik begreep maar niet waar die sterke man van vroeger was gebleven. Die man die opeens vanuit kracht kon handelen omdat hij zo goed bij zijn gevoel kon komen, prachtige gedichten schreef en op vele manieren creatief was maar ook goed de dingen kon beargumenteren, waar ik urenlang vloeiende en gelijkwaardige gesprekken mee kon voeren. Wat was er met hem gebeurd? Waarom slikte hij alles wat ik zei voor zoete koek zonder zijn kijk op het geheel duidelijk te willen maken? Waarom was deze adelaar veranderd in een bang en onderdanig musje?
Wat ik niet wilde en kon zien was dat alles wat ik hem verweet een spiegel was. Ik was volledig uit mijn kracht, liep al jaren op verwondde energie, voor iedereen zorgend behalve voor mezelf. De tegenslagen in het leven en het geloof in schaarste hadden me negatief gemaakt, oordelend, klagend. Dat schuldgevoel waar ik zogenaamd geen last van had kwam ook nog in extreme vorm voorbij. Ik was iedereens redder en kon ik niet iemand redden of voelden mensen zich ongelukkig, dan was ik tekort geschoten en was het mijn schuld. Ik wilde heel graag nodig zijn. Ik zat altijd in mijn hoofd omdat dat de meest veilige plek was en ik daar de meeste controle had, of althans, dat dacht ik.
En met die controledrang ging ik mijn twin bombarderen met informatie. Ik wilde dat hij het proces snapte en dat hij aan zichzelf ging werken. Als we elkaar zagen stond de ontmoeting bol van angst en schuldgevoel, die door het twinschap ook nog eens werden versterkt. Ik analyseerde achteraf ieder woord dat hij had gezegd, volledig gelovend dat alles waar was wat zijn ego-versie me wilde doen geloven. Ik herkauwde alsmaar de gesprekken in mijn hoofd, hoe hij had gekeken naar me, wat er thuis bij hem gebeurde om te ontdekken of er iets veranderde want dat werd toch wel tijd. Ik luisterde talloze readings af in de hoop dat er downloads kwamen en andere kosmische veranderingen die mijn twin wakker zouden maken. En die boosheid bleef er maar tussendoor komen want ik had mijn huwelijk verbroken dus waarom hij niet? Wat was dit voor k*tgeintje van het universum?
Die boosheid en weerstand namen zulke grote vormen aan dat ik op een gegeven moment de diagnose reuma kreeg. Al die heftige emoties en vooral ook de negatieve gedachten waren in mijn lijf geslagen. En dat maakte me natuurlijk nog bozer. En angstiger. Angst om alleen te zijn en te blijven, angst dat ik niet meer voor mezelf kon zorgen, angst dat mijn twin nooit voor mij zou kiezen wat een kernwond was omdat ik op mijn vierde was “weggegeven”. Angst nooit meer te kunnen werken of überhaupt normaal te kunnen functioneren, angst voor veroordeling omdat ik toch wel raar werd met mijn engelen en mijn spirituele “bullshit” die niemand snapte, angst, angst, angst.
En intussen maar niet snappen waar dat mooie en bijzondere thuiskomgevoel was gebleven tussen mijn twin en mij. Ik heb ervaren dat als je in de lagere frequenties met je twin omgaat, waar al die bagage nog tussen jou en je twin zit, je in een neerwaartse spiraal belandt en je elkaar totaal niet meer kunt vinden. De connectie versterkt elkaars diepe gevoelens, zowel de nare als de mooie gevoelens. Maar helaas blijft er van mooie gevoelens niet veel over als de ego’s met elkaar communiceren. Het brengt echt alles omhoog wat aangekeken mag worden en achteraf gezien het beste in separatie geheeld kan worden.
Nu, vele inzichten en helingen verder, lijk ik het hele concept tweelingzielen steeds beter te snappen. Het ging niet om “onze union” en de grote taak hiermee hier op aarde, het ging en gaat in eerste instantie over mij. Over dat ik weer mezelf mocht worden, het deel goddelijk bewustzijn dat liefde is, dat ik mag leven vanuit het hart in plaats vanuit ego en dienstbaar mag zijn vanuit die liefde en compassie en niet vanuit een verwondde geldingsdrang. Dat ik veilig ben en mag vertrouwen. En dat met dit alles ook mijn twin weer in zijn kracht komt omdat we één zijn als ziel. Ik wist het theoretisch allemaal wel want dat had ik natuurlijk allang gelezen. Maar het belichamen is toch een ander verhaal.
Ik zie nu in dat deze reis een enorm geschenk is, volledig geleid door onze hogere zelf, met alle lessen en zegeningen in Divine timing. Dat ik niks hoef te bedenken, te verwachten, vast hoef te grijpen en buiten mezelf hoef te zoeken om gelukkig te zijn.
Ik ben liefde, wij zijn liefde
Esther