Als je gaat lezen over tweelingzielen dan wordt er altijd gezegd dat het een opsplitsing is van één ziel. En juist als je dat andere deel van jouw ziel tegenkomt, dan is daar het gevoel van thuiskomen.
En wat voelde dat verhaal altijd als mijn waarheid. Ja, ik voelde mij thuis bij de ander. Er was rust. Ik voelde mij compleet. Of… Of was dat een verhaal? Was dat juist wat ik wilde ervaren, maar had ik het nooit in mezelf gevonden en kon ik het nu juist ervaren omdat ik nu opeens wel openstond voor mezelf?
Ergens heb ik ook altijd een aversie gehad tegen dit verhaal. Ik zag teveel vrouwen in de wachtkamer zitten. Ik zag teveel vrouwen zich op de tweede plaats zetten. Ja, ik deed dat ook. We weten allemaal de reden. Meestal is dat de hoop dat de ander… (vul maar in)
We willen allemaal die eenheid ervaren. Dat is het gevoel wat we willen hebben!
En dan leven we nu in een wereld waarin de dualiteit steeds groter en zichtbaarder wordt.
Ajax – Feyenoord
Links – Rechts
Christen – Islam
Man – Vrouw
Amer!ka – R#sland
Vacc!neren – Niet vacc!neren
Onze wereld waarin we leven is een tweedeling. Dit is ons met de paplepel ingegoten. En we zien de afgelopen twee jaar steeds duidelijker wat deze tweedeling met de wereld doet.
En dan kom ik terug bij het verhaal van de tweelingziel. Want lieve mensen… Ook dit is een tweedeling! En we weten allemaal dat we op zoek zijn naar die eenheid in onszelf, maar door het verhaal om deze materie, blijven we hangen in die zwaarte. Altijd bezig met die andere.
Alle verhalen (gesproken of geschreven) is dualiteit terwijl als je echt gaat voelen en als je leert te kijken achter een verhaal, dan voel je dat alles al een eenheid is. En dit klinkt heel zweverig misschien, maar het verhaal houdt ons juist in die tweedeling! Kan een ziel überhaupt uit twee delen bestaan? Bestaat er wel een ziel of zijn we straks energie die oplost in het grote geheel?
We ontstaan allemaal uit dezelfde bron. Alles is energie en wij zijn energie. We leren de woorden ik, jij, hij, zij, wij tegen jullie enz. We leren wat afscheiding is, maar ons wordt nooit geleerd dat wij al één zijn.
We proberen ons staande te houden in een wereld die anders voelt dan zoals we weten hoe die kan zijn, en daarom willen we zo graag dat gevoel van eenheid ervaren. Maar juist door het verhaal blijven we in verdeeldheid… met onszelf.
De ander is nog niet zo ver.
Als de ander… Dan…
En zo blijven we hangen in verdriet, pijn en gaan we juist hierdoor uit verbinding met onszelf.
En wat heeft het donker nodig om te groeien? Juist die zwaarte, de angst, de pijn en het verdriet. Dus wat doen we als we in het verhaald van de tweedeling blijven geloven? Dan voeden wij het donker.
We zijn al één. Alleen zijn we verleerd dit in onszelf te herkennen. We zijn andere verhalen gaan geloven. Verhalen die ons zijn verteld en de wereld zijn ingegooid om jou uit jouw licht te halen. Er is geen afsplitsing.
Als je in een verhaal gelooft, ben je niet in je gevoel. Ga het jezelf maar weer herinneren waar je vandaan komt. Wie (of wat) je echt bent. Dan geloof je niet meer in verhalen, maar vertrouw je op je innerlijke weten.
MooiMens
www.MooiMens.info
